เพิ่งเรียนขับรถลากได้ไม่กี่วันก็เกือบโดนต่อย, เด็กสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด!?
ผมจำได้ว่าตอนที่ผมเริ่มเรียนขับรถลากกับพ่อ. คืนหนึ่ง, ประมาณ 5 ทุ่ม, เราก็ได้รับโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือบนท้องถนน. นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมออกงานดึก, และผมก็ทั้งตื่นเต้นและประหม่า 😳.
เมื่อเราไปถึงที่เกิดเหตุ, ล้อหน้าทั้งล้อของรถเก๋งคันเล็กจมอยู่ในโคลนข้างทุ่งนา, ขยับไม่ได้เลย.
ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือมีเด็กหนุ่มเกือบยี่สิบคนล้อมรอบรถอยู่, ทุกคนดูเหมือนยังเป็นนักเรียน. พอถามดูก็รู้ว่าเจ้าของรถเป็นนักเรียนมัธยมปลาย, และคนอื่นๆ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขา. ผมเดาว่าเขาคงแอบเอารถที่บ้านออกมาซิ่ง, ดริฟต์โชว์พาวแล้วพลาด, เลยพุ่งลงไปเป็นเจ้าของที่นาซะเลย.
ตอนแรกพวกเขาพยายามจะยกรถขึ้นมาเอง, แต่ก็ได้แค่โคลนเต็มตัว. สุดท้ายก็ต้องยอมโทรหาเรามาจัดการ.
หลังจากเราดึงรถขึ้นมาได้, พ่อผมก็บอกราคา 1500 ดอลลาร์ไต้หวัน (จริงๆ แล้ว, ค่าบริการตอนดึกปกติจะเริ่มที่ 2000).
ไม่น่าเชื่อ, พวกเขาโวยวายทันทีที่ได้ยินราคา: "หา? แพงขนาดนี้เลยเหรอ? นี่พวกคุณจะปล้นกันรึไง? 😡"
พ่อผมได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วตอบว่า, "นี่ก็ถูกมากแล้วนะ 😅."
แต่พวกเขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น. บางคนเริ่มพูดจาไม่ดี, บางคนก็เลียนเสียงพ่อผมแบบแปลกๆ, และบางคนก็มองเราด้วยสายตาที่ว่า "พวกคุณนี่หากินง่ายจังเลยนะ". บรรยากาศเริ่มตึงเครียด. ผมยืนอยู่ข้างๆ, รู้สึกเป็นครั้งแรกว่างานลากรถนี่มันไม่ได้มีแค่การลากรถ, แต่อาจจะต้องเตรียมวิ่งหนีคนด้วย.
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปยิ่งคลาสสิกไปอีก——
พวกเขาเริ่มค้นกระเป๋าและช่องเก็บของสกู๊ตเตอร์, เอาเหรียญจำนวนมากออกมาแล้วโยนลงบนฝากระโปรงรถ, เหมือนกับว่ากำลังเล่น "ชาเลนจ์ระดมทุนสุดขีด" กันอยู่. สุดท้าย, พวกเขาก็รวบรวมเงินได้ 1200 ดอลลาร์ไต้หวัน แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า, "แค่นี้น่าจะพอแล้วนะ?"
พ่อผมไม่ได้ยืนกราน, แค่พยักหน้า, รับเงิน, แล้วปล่อยพวกเขาไป. บางทีพ่ออาจจะขี้เกียจเถียงแล้ว.
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจอย่างถ่องแท้: งานนี้ไม่ได้มีแค่การใช้เครื่องจักร, แต่ยังต้องอ่านสถานการณ์, รู้จักเจรจา, และอดทนอดกลั้นได้ด้วย.
ผมคิดว่าคืนนั้นมันน่าตื่นเต้นพอแล้ว, แต่ประมาณตี 4, ก็มีโทรศัพท์เข้ามาอีกสาย. คนโทรมาดูร้อนรนมาก, บอกว่ารถของเขาเสียและขอให้เรารีบไปช่วย.
เราก็ออกเดินทางทั้งที่ยังง่วงนอน, แต่ไปถึงที่เกิดเหตุก็ไม่เจอรถ. คนโทรมาก็โทรมาเรื่อยๆ, บอกว่า "ข้างหน้าอีกหน่อย," "เหมือนเพิ่งเห็นพวกคุณ". เราก็เลยขับวนอยู่บนถนนเส้นนั้นเกือบชั่วโมง... ถึงได้รู้ตัวว่า: เราอาจจะโดนแกล้ง.
ตอนนั้น, ผมโกรธจริงๆ, และอดคิดไม่ได้ว่า: หรือว่าจะเป็นฝีมือของกลุ่มเด็กมัธยมปลายนั่น? ถึงแม้จะไม่มีหลักฐาน, แต่พูดตามตรง—มันดูเหมือนมาก.
การออกงานดึกครั้งแรกนั้นเหมือนกับรายการวาไรตี้โชว์ที่ควบคุมไม่ได้.
ครึ่งแรกเป็นการแสดงของวัยรุ่นในบ่อโคลน, ครึ่งหลังเป็นการแกล้งกันตอนเที่ยงคืนของคนลึกลับ.
รถติดอยู่ในโคลน, เงินติดอยู่ในอารมณ์, และคนติดอยู่ในค่านิยมของตัวเอง.
ตั้งแต่วันนั้น, ผมถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง: สายงานนี้ไม่ใช่การ "มาเพื่อช่วยเหลือผู้คน," แต่เป็นการเผชิญหน้ากับบั๊กต่างๆ ในชีวิต.
และสำหรับผม, ผมก็ถือว่าได้ "ตกลงไปในหลุม" อย่างเป็นทางการแล้ว 🤣.