Çekici Çıraklığına Başladıktan Birkaç Gün Sonra Neredeyse Dayak Yiyordum, Bu Çocukların Nesi Var!?
Babamla çekici kullanmayı öğrenmeye başladığım ilk günleri hatırlıyorum, bir gece saat on bir sularında aniden bir yol yardımı çağrısı aldık. Bu benim ilk gece görevimdi, hem gergin hem de heyecanlıydım😳.
Olay yerine vardığımızda, bir binek otomobilin ön tekerleği tamamen tarla kenarındaki çamura saplanmıştı, kımıldamıyordu bile.
Daha da abartılı olanı, arabanın yanında neredeyse yirmi genç erkek toplanmıştı, hepsi de hala öğrenci gibi görünüyordu. Biraz soruşturunca, araç sahibinin bir lise öğrencisi olduğunu, diğerlerinin ise sınıf arkadaşları olduğunu öğrendim. Tahminimce, ailesinin arabasını izinsiz almış, bir drift denemesi yaparken başarısız olmuş ve doğrudan tarlalara girmişti.
Başlangıçta arabayı kendi başlarına çıkarmaya çalışmışlar, ama sonuçta sadece çamura bulanmışlardı. Sonunda uslu uslu bizi arayıp halletmemizi istediler.
Arabayı çıkardıktan sonra babam 1500 TL fiyat verdi (aslında gece tarifesi genellikle 2000'den başlar).
Bunu duyunca hepsi birden patladı: "Ne? Bu kadar pahalı mı? Soygun mu yapıyorsunuz?😡"
Babam da sadece acı acı gülümseyerek cevap verebildi: "Bu zaten oldukça ucuz sayılır 😅."
Ama onlar konuştukça daha da sabırsızlandılar, biri küstahça konuşmaya başladı, biri babamın konuşmasını taklit ederek dalga geçti, bir diğeri ise "Ne kadar kolay para kazanıyorsunuz" der gibi bir ifadeyle bize bakıyordu, ortam biraz gerginleşti. Kenarda dururken, ilk defa çekici işinin sadece araba çekmekten ibaret olmadığını, aynı zamanda kaçmaya hazır olmak gerektiğini hissettim.
Sonra daha da klasik bir olay yaşandı—
Hepsi ceplerini, scooter selelerini karıştırmaya başladı, bir sürü bozuk para çıkarıp motor kaputuna saçtılar, sanki bir tür "ekstrem para toplama yarışması" oynuyorlarmış gibi. Sonunda zorla 1200 TL toplayabildiler ve çok emin bir şekilde dediler ki: "Bu olur, değil mi?"
Babam daha fazla ısrar etmedi, başını sallayıp parayı aldı ve gitmelerine izin verdi. Belki de o da tartışmaktan bıkmıştı.
İlk defa derinden anladım ki: Bu iş sadece makine kullanmayı bilmek değil, aynı zamanda havayı okumayı, pazarlık yapmayı ve öfkeyi yutmayı da gerektiriyormuş.
O gecenin yeterince heyecanlı geçtiğini düşünmüştüm ki, sabaha karşı dört sularında bir telefon daha geldi. Karşıdaki kişi çok acil bir ses tonuyla arabasının bozulduğunu ve hemen yardım istediğini söyledi.
Uykulu gözlerle yola çıktık, ama olay yerine vardığımızda arabayı bir türlü bulamadık. Karşıdaki kişi sürekli "biraz daha ileride", "sanki sizi gördüm" diye arayıp durdu, sonuçta o yolda neredeyse bir saat dolandık... sonunda anladık ki: muhtemelen bize oyun oynadılar.
O an gerçekten biraz sinirlendim, ve içimden "acaba o lise öğrencileri miydi?" diye düşünmeden edemedim. Kanıtım olmasa da, dürüst olmak gerekirse—çok benziyordu.
O geceki ilk görevim, kontrolden çıkmış bir reality şov gibiydi.
İlk yarısı gençlerin çamurda araba devirme şovu, ikinci yarısı gizemli birinin gece yarısı şakası.
Araba çamurda, para duygularda, insanlar değer yargılarında sıkışıp kalmıştı.
O günden sonra gerçekten anladım: Bu iş "insanlara yardım etmek" değil, her türlü hayat hatasıyla yüzleşmekmiş.
Ve ben de resmen bu işe "girmiş" oldum 🤣.
